De oude hond heeft, net als de mens, kans op het krijgen van ‘ouderdoms-gebreken’.
– De dopaminespiegel t.b.v. de prikkeloverdracht in de hercencellen, daalt en de werking van de celmembranen in o.a. de hersenen wijzigt.
Dit leidt tot cognitieve stoornissen. Al hoewel deze het eerst optreden, blijven ze vaak ‘t langst onopgemerkt. Hieronder vallen b.v. desoriëntatie, relationele stoornissen (ze worden soms aanhankelijker), verlies van motivatie en ze kunnen geen nieuw gedrag meer aanleren.
Daarnaast zijn er ook gemoeds- en emotionele-stoornissen, met name gekenmerkt door slaapstoornissen en verandering in de reactie op prikkels (manier van reageren).
In vele gevallen is hier middels medicatie iets aan te doen. Daarnaast heeft de senior hond erg veel baat bij het zoveel mogelijk aanbrengen/behouden van regelmaat/structuur.
– Door meer of mindere mate van slijtage aan de gewrichten kan er ook sprake zijn van stijfheid en / of kreupel worden, het opstaan wordt soms erg moeilijk en pijnlijk. Door de aanwezigheid van pijn, kan een hond agressief gedrag gaan vertonen.
– Tevens kan de oude hond last krijgen van incontinentie, slechter zien (meestal a.g.v.staar) en slechter horen. Het op jonge(-re) leeftijd aanleren van gebaren i.c.m. commando’s, maakt de communicatie op latere leeftijd makkelijker.